Afvalpoging 99

Vandaag heb ik me voor minimaal de honderdduizendste keer in mijn leven voorgenomen om minder (en gezonder) te eten, niet meer te snoepen, meer te gaan sporten enzovoorts, enzovoorts. Waarom is de geest zo zwak en waarom is alles zo lekker?

Ik zie soms foto's van vroeger en dan denk ik: jemig, wat was ik dik, bizar gewoon. Het is me toch maar mooi gelukt om bijna 30 kilo af te vallen. Stiekem ben ik dan best een beetje trots op mezelf. Maar die laatste kilo’s blijven altijd lastig…Drie kilo eraf, drie kilo er weer bij aan….enz. De laatste kilo’s lijken soms een ware obsessie te worden, maar ik laat mij niet gek maken!

Ik heb het allemaal meegemaakt. Twee keer per dag op de weegschaal , eindeloos calorieën tellen, hertellen en voor de zekerheid nog maar een keer tellen, griezelen bij gebak, gruwelen bij friet, euforie bij 500 gram eraf en verslagenheid bij 100 gram erbij, twijfelen tussen Sonja Bakker en Atkins, twijfelen tussen Weight Watchers en Herbalife, twijfelen tussen een boterham en een cracker, twijfelen, twijfelen, twijfelen.

Met elke verloren kilo groeide mijn ego en het groeide meer dan goed voor me was. Vanuit mijn ivoren torentje keek ik neer op een ieder in mijn omgeving die het niet lukte om af te vallen. Min 28.5 kilo was de eindstand een aantal jaar geleden en ik was een onuitstaanbaar kreng geworden die meende de dieet wijsheid in pacht te hebben. Vriendinnen wees ik sardonisch op een uitpuilend vetrandje of een knellend onderkinnetje boven een colletje en ongevraagd verkondigde ik het Ware Gospel van de Afvallige.

En toen begon ik te groeien….. Heel geleidelijk. Twee keer per dag op de weegschaal werd drie keer per dag op de weegschaal. Dus weegschaal weg, dan maar niet meer op de weegschaal…Na een half jaar was er weer 12 kilo bij gekomen en was er weer werk aan de winkel. Ik ben gelukkig niet een grote jojo-er zoals ik enkele jaren geleden was maar ik blijf het moeilijk hebben met mijn onstabiele voedingspatroon.

Ik was niet dertig keer per dag mijn handen, vraag niet halverwege Amsterdam-Parijs of hij het gas heeft uitgedaan, voel niet tien keer aan de deur of deze echt dicht is, loop op vrijdag de 13e zonder problemen onder een ladder door en ik hou van alle katten, ook van de zwarte.

Ik kan van mezelf dus wel zeggen dat ik redelijk normaal functioneer. Maar als ik een weegschaal in mijn omgeving bespeur treedt alarmfase drie in werking. Ik hoor stemmen in mijn hoofd die zeggen ‘hoeveel zal het zijn? Doe maar, toe maar!’ en een vreemd paniekerig gevoel grijpt me bij mijn lurven, onrust neemt bezit van me want van die weegschaal hangt alles af. Echt? Natuurlijk niet, maar dat denk ik dus wel bij alarmfase drie.

Alle redelijkheid lijkt verdwenen en alle goede voornemens verdwijnen als sneeuw voor de zon.

Eén keer per week wegen zou mijn standaard moeten zijn maar zo werkt het niet want die weegschaal werkt op mij als een rode lap op een stier, als een appel op Eva. Ik moet en zal, en wel nu meteen! Het is een vaag gevoel dat optreedt als ik ’s ochtends mijn bed uit kruip en ’s avonds mijn bed weer opzoek. Een gevoel dat in mijn nek omhoog kruipt tot het onder mijn haargrens gaat kriebelen en jeuken. Een mentale jeuk.

Van onder de kast piekt mijn weegschaal, ook wel Het Kreng genoemd, in mijn ooghoek en tot nu toe wint Het Kreng altijd. Ik moet er gewoon op gaan staan. Er is geen kruid tegen op gewassen en het resultaat is altijd hetzelfde. Euforisch bij 50 gram eraf en dag totaal verpest bij 50 gram erbij. Totaal gestoord dus.

Een paar maanden geleden was ik Het Kreng beu (eigenlijk was ik natuurlijk voornamelijk mijn stupide gedrag zat). Ik gooide haar naar de slaapkamer ergens achter in de kast, voelde me heel even gewichtsloos en een dag later had ik spijt als haren op mijn hoofd. 7 dagen later stond Het Kreng weer in de badkamer onder de kast, maar met een nieuwe batterij. Dezelfde weegschaal en twee kilo erbij! zeven dagen mindful en zonder weegschaal had resultaat maar niet het resultaat wat ik voor ogen had.

Ik heb me voorgenomen mijn gekte voorlopig maar te laten voor wat het is. Zie ik een weegschaal dan raken mijn circuits gewoon overbelast en wil ik nou eenmaal cijfertjes zien, het liefst cijfers die aflopen. Zal er ooit wel een moment komen in mijn leven dat ik mijn neurose kan bedwingen? Ach tot die tijd geloof ik heilig in mijn Inventum.