Situatie: Lange relatie vanaf mijn 14e, inmiddels 26 en 6 maanden geleden nog samenwonend.
Probleem: In het verleden al vaker getwijfeld of dit de juiste relatie was, deze twijfels teruggekregen in combinatie met een (voor het eerst in 11.5 jaar) heftige, maar door mijzelf niet te willen erkennen verliefdheid. Voor mijn gevoel is dit de druppel en kan ik nu niet meer anders dan mijn relatie beëindigen, maar o wat doet dat pijn. Wat is het verschrikkelijk om iemand pijn te doen waar je zoveel van houdt.Daarnaast ben ik bang, ik ken niets anders dan dit. Gaat dit niet de grootste fout van mijn leven zijn?Wat doe ik mijn familie aan? HELP MIJ!
Eerlijkheid duurt het langst. Maar wat als je zelf de waarheid niet durft te erkennen? Wat als de vlinders sterven in je schoot….
Naarmate de afstand naar mijn ex-partner de afgelopen maanden groeit, zie ik steeds meer hoe scheef het eigenlijk zat en hoe ik mijzelf ben kwijtgeraakt.
Zelfvergeving Langzaam maar zeker leerde ik mijzelf vergeven. Ook de woede tegenover mijn ex-partner, waarom heb je de waarschuwingssignalen genegeerd? zakt af. De (harde) waarheid is dat je het verleden niet meer terug kunt draaien. Het is gegaan zoals het ging. Zelfverwijt over het verleden vergroot de napijn in het heden. Ik heb geleerd mijn hoofd zacht te buigen voor de waarheid. Ik heb gedaan wat het beste voor ons beide is. Maar geloof me, de banden doorsnijden van degene die je zolang hebt lief gehad blijft een vreselijk moeilijk en pijnlijk besluit.
Zal je altijd van me blijven houden?
“liefde is overal, in alle vormen, in alle dingen, in alle mensen. We ZIJN liefde. En misschien moet iemand ons eerst verlaten opdat we tot dit besef komen, tot de kern van echte liefde.”
Waarom doet het einde van een relatie zoveel pijn? Waarom kunnen we niet gewoon aanvaarden dat het voorbij is,het zien als het einde van een hoofdstuk en verder gaan. Waarom zien we een relatie niet als een hoofdstuk in ons leven en waarom denken we dat ons boek, het boek van ons leven ineens niets meer waard is als een relatie, een hoofdstuk op zijn einde loopt? Ik zal nooit zover gaan om mijn boek te verbranden en weg te gooien.
Waarom zeggen “jammer dat je relatie op de klippen liep?” Of kunnen en mogen we ook zeggen “dat er geen toeval is en dit zo moet zijn”. Maar waarom doe het dan zoveel pijn? Die pijn doen we onszelf aan. Die pijn komt vanwege onze gedachten, niet vanwege de realiteit. We doen onszelf pijn door onszelf wijs te maken dat die ander bij ons had moeten blijven. Dat we dit niet verdiend hebben, dat het niet eerlijk is. We kwellen onszelf door ons af te vragen wat we allemaal verkeerd/misdaan hebben. Maar als de ander we is dan is hij weg en dat betekend dat hij niet meer bij jou moet zijn.
Het is moeilijk te slikken voor ons ego om een relatie te beëindigen en alleen te komen staan. Maar als je in de steek gelaten wordt door iemand anders, is dit dan niet slechts een spiegel van hoe we onszelf in de steek gelaten hebben tijdens de relatie? Nu ik erover nadenk is er misschien wel helemaal geen toeval…. Als je in een relatie blijft uit angst om alleen te zijn of in de steek te worden gelaten, ben je al bezig dit laatste bij jezelf te doen. Je gevoelens tegenover een ander zijn dan niet eerlijk, ze vertrekken niet alleen vanuit een kern van liefde maar ook vanuit angst. Je gevoelens tegenover jezelf zijn dan ook niet eerlijk, je maakt jezelf wijs dat je honderd procent van die ander houdt maar eigenlijk klamp je je er aan vast uit angst voor eenzaamheid of om het niet alleen aan te kunnen.
Het einde van een relatie doet pijn aan ons ego. Die heeft dat niet graag. En dan komt de `verwijter` in ons naar boven. We gooien de schuld op een ander of op onszelf. En daardoor creëren we pijn. Schuld doet pijn.
In plaats van een schuldige te zoeken en verwijten rond te slingeren, moet ik mij er nu erop toespitsen op het aanvaarden van de situatie en het ontdekken van de les die er in zit. Moet ik beter leren zorgen voor mijn eigen behoeften? Heb ik de ander of mijzelf teveel plaats gegeven in mijn relatie? En vooral “heb ik mijzelf teveel aangepast uit angst zijn liefde te verliezen?”. Deze les is en deels was niet gemakkelijk te leren, maar brengen meer zoden aan de dijk dan zelfverwijt of schuldinductie. Ook ik ben hier op aarde om te leren, zelfs de engelen leren en evolueren, NIEMAND is perfect.
De pijn die we voelen als een geliefde vertrekt of de relatie niet uitdraait zoals we wensen, komt alleen maar omdat we zouden willen dat de realiteit ANDERS is dan ze is. Ik heb vrede leren nemen met de realiteit zoals ze is, wetende dat niets zomaar gebeurd. Eigenlijk doen we onszelf pijn door te verlangen naar iets anders dan wat er is. Om het met Eckhart Tolle te zeggen: “echte vrijheid houd in dat je leeft alsof je helemaal hebt gekozen voor wat je op dit moment voelt of ervaart. Deze innerlijke afstemming op het NU is het einde van het lijden.”
De rest van ons leven moeten we ons herinneren waar we vandaan komen en wat we hier zijn komen doen. Alle momenten ook deze die ons pijn doen, maken daar deel van uit.